شب قـدر است بـیـا قـدر بـدانـیـم کمی            خـانـۀ دل ز گـنـاهـان بـتکـانـیـم کـمی

شعله افتاده به مُلک دلـم از فرط گـناه            دوست را از دل این شعله بخوانیم کمی

روح را صیقل آیینه دهیم از دل و جان            آه را تـا مـلـکـوتـش بـرسـانـیـم کـمـی

عهد بستیم و شکستیم بسی کاش! که ما            بـر سـر عـهـد وفـادار بـمــانـیـم کـمی

پوشه از بار گـناهان شده پُـر حجم بیا            رمضان است به آتـش بکـشانـیم کمی

نـگــذاریـم زبـانـه بـکـشـد دوزخـمـان             بـنـشـینیم و به اشکـش بنـشـانیم کمی

بـنـشـانـیـم نـهـالـی بـه امـیــد ثــمـری             چشمه از چشم به پایش بـدوانیم کمی

و ارادت بنـمایـیم و بگـوئـیم " الغـوث"            نـالـه را تا به فـلـک بـاز رسانیم کمی